Nie rozumiałam istoty opowiadań bardzo długo. Zdawało mi się, że jeśli pisarz jest dobry, jego teksty powinny być jak najdłuższe. Okazało się, że nie miałam racji.

Stare dobre przysłowie mówi, że pierwszy rozdział sprzedaje książkę, a ostatni następną. O ile pierwsza część tego powiedzenia jest niezaprzeczalnie słuszna, o tyle druga pozostawia miejsce na „ale”, które jednak nie dotyczy słuszności samego stwierdzenia.

Po tytule już wiecie o jaką książkę i jakiego autora mi dzisiaj chodzi, więc pozwolę sobie zarysować szerszy kontekst, żeby potem nie było, że krytykuję mistrza. Mam jednak pewną swoją opinię, którą chcę się podzielić. Mniej jako twórca, bardziej jako czytelnik, odbiorca. Nie jest to pogląd podsumowany słowami „sama zrobiłabym to lepiej”, ale raczej sytuacja, w której jeden element gdzieś kłuje podczas odbioru całości dzieła, które jest genialne i chciałoby się z niego czerpać do samego dna.

Skoro jest to pierwszy post na tym blogu, należałoby odpowiedzieć na pytanie, co tu znajdziecie, czego możecie się spodziewać i czy warto poświęcić na to swój czas. Na to ostatnie nie odpowiem, to już zależy od Waszej oceny. Za to mogę spróbować odpowiedzieć na pierwsze dwa.