Chyba należy zacząć od otwarcia puszki Pandory i zadania pytania o to, co lepsze, książka papierowa czy e-book? Ja wiem, to jest mniej więcej tak samo bezpieczne, jak pytanie Polaków o ulubiony majonez. Konflikt wielopokoleniowy murowany. Ale zanim rzucicie się sobie do gardeł i wywołacie zamieszki, posłuchajcie, co mam do powiedzenia. Potem możecie się na siebie obrażać. Na mnie też, jak będzie trzeba.

Szczerze? Kiedy pierwszy raz usłyszałam to sformułowanie, stwierdziłam, że jest głupawe. Żeby nie powiedzieć idiotyczne. Po przemyśleniu sprawy doszłam jednak do wniosku, że wcale tak nie jest. To są te dwa słowa, które trafiają idealnie w sedno problemu.

Im dłużej uczę się języków obcych, tym częściej odkrywam, że polski mimo całego swojego bogactwa ma pewne braki. Takim właśnie brakiem jest określenie na „blurb”.

Czy aby na pewno doceniamy moc kryjącą się za dzieleniem powieści na rozdziały? Nie, poważnie, zastanówcie się przez chwilę. Czy książki, które czytacie byłyby równie dobre, gdyby zostały napisane ciągiem? A może byłyby lepsze? A może trzeba dodać tytuły rozdziałów albo je wyrzucić?

O tej książce usłyszycie ode mnie pewnie jeszcze z milion razy. Najmarniej. Chcę ją jednak przedstawić oddzielnie w blasku chwały, na którą zasługuje. Przy okazji spróbuję wyjaśnić, czemu jest taka genialna. Jeśli ten post Was nie przekona, nic tego nie zrobi.

Tytuł. Z perspektywy autora nie jest to może pierwszy problem, bo teksty często funkcjonują pod roboczymi nazwami przez całe lata, ale na pewno jest to pierwsze, z czym styka się czytelnik.