Chyba należy zacząć od otwarcia puszki Pandory i zadania pytania o to, co lepsze, książka papierowa czy e-book? Ja wiem, to jest mniej więcej tak samo bezpieczne, jak pytanie Polaków o ulubiony majonez. Konflikt wielopokoleniowy murowany. Ale zanim rzucicie się sobie do gardeł i wywołacie zamieszki, posłuchajcie, co mam do powiedzenia. Potem możecie się na siebie obrażać. Na mnie też, jak będzie trzeba.

Nie jest żadną tajemnicą, że jedną z moich ulubionych pisarek wszechczasów jest Joanna Chmielewska. Gdyby ktoś kazał mi wybrać jedną książkę jej autorstwa i określić ją jako najlepszą, słowo honoru, nie umiałabym tego zrobić. Sprowadzenie całego jej dorobku literackiego tylko do jednej powieści i oparcie na niej całego polecenia, byłoby niewybaczalną zbrodnią. Dlatego będę pisać sukcesywnie (acz nieregularnie, od razu uprzedzam) o wszystkich jej tytułach, które zapadły mi w pamięć. A zaczniemy od „Wyścigów”.

Stare dobre przysłowie mówi, że pierwszy rozdział sprzedaje książkę, a ostatni następną. O ile pierwsza część tego powiedzenia jest niezaprzeczalnie słuszna, o tyle druga pozostawia miejsce na „ale”, które jednak nie dotyczy słuszności samego stwierdzenia.

Dla tych, którzy nie przybywają tu z Instagrama, krótkie wprowadzenie. Niedawno natknęłam się na rolkę Studia Accantus. Jeśli, drogi Czytelniku, nie kojarzysz tej nazwy, serdecznie polecam wpisać ją na YouTube zamiast w Google’a. Przeczytanie, że jest to studio zajmujące się nagrywaniem polskich wersji piosenek z filmów i musicali nie odda, jak dobrze to robią. Poważnie, kto słuchał, ten wie.

Szczerze? Kiedy pierwszy raz usłyszałam to sformułowanie, stwierdziłam, że jest głupawe. Żeby nie powiedzieć idiotyczne. Po przemyśleniu sprawy doszłam jednak do wniosku, że wcale tak nie jest. To są te dwa słowa, które trafiają idealnie w sedno problemu.

Im dłużej uczę się języków obcych, tym częściej odkrywam, że polski mimo całego swojego bogactwa ma pewne braki. Takim właśnie brakiem jest określenie na „blurb”.

Czy aby na pewno doceniamy moc kryjącą się za dzieleniem powieści na rozdziały? Nie, poważnie, zastanówcie się przez chwilę. Czy książki, które czytacie byłyby równie dobre, gdyby zostały napisane ciągiem? A może byłyby lepsze? A może trzeba dodać tytuły rozdziałów albo je wyrzucić?

Po tytule już wiecie o jaką książkę i jakiego autora mi dzisiaj chodzi, więc pozwolę sobie zarysować szerszy kontekst, żeby potem nie było, że krytykuję mistrza. Mam jednak pewną swoją opinię, którą chcę się podzielić. Mniej jako twórca, bardziej jako czytelnik, odbiorca. Nie jest to pogląd podsumowany słowami „sama zrobiłabym to lepiej”, ale raczej sytuacja, w której jeden element gdzieś kłuje podczas odbioru całości dzieła, które jest genialne i chciałoby się z niego czerpać do samego dna.

O tej książce usłyszycie ode mnie pewnie jeszcze z milion razy. Najmarniej. Chcę ją jednak przedstawić oddzielnie w blasku chwały, na którą zasługuje. Przy okazji spróbuję wyjaśnić, czemu jest taka genialna. Jeśli ten post Was nie przekona, nic tego nie zrobi.

Tytuł. Z perspektywy autora nie jest to może pierwszy problem, bo teksty często funkcjonują pod roboczymi nazwami przez całe lata, ale na pewno jest to pierwsze, z czym styka się czytelnik.