Im dłużej uczę się języków obcych, tym częściej odkrywam, że polski mimo całego swojego bogactwa ma pewne braki. Takim właśnie brakiem jest określenie na „blurb”.

Czy aby na pewno doceniamy moc kryjącą się za dzieleniem powieści na rozdziały? Nie, poważnie, zastanówcie się przez chwilę. Czy książki, które czytacie byłyby równie dobre, gdyby zostały napisane ciągiem? A może byłyby lepsze? A może trzeba dodać tytuły rozdziałów albo je wyrzucić?

Po tytule już wiecie o jaką książkę i jakiego autora mi dzisiaj chodzi, więc pozwolę sobie zarysować szerszy kontekst, żeby potem nie było, że krytykuję mistrza. Mam jednak pewną swoją opinię, którą chcę się podzielić. Mniej jako twórca, bardziej jako czytelnik, odbiorca. Nie jest to pogląd podsumowany słowami „sama zrobiłabym to lepiej”, ale raczej sytuacja, w której jeden element gdzieś kłuje podczas odbioru całości dzieła, które jest genialne i chciałoby się z niego czerpać do samego dna.

O tej książce usłyszycie ode mnie pewnie jeszcze z milion razy. Najmarniej. Chcę ją jednak przedstawić oddzielnie w blasku chwały, na którą zasługuje. Przy okazji spróbuję wyjaśnić, czemu jest taka genialna. Jeśli ten post Was nie przekona, nic tego nie zrobi.

Tytuł. Z perspektywy autora nie jest to może pierwszy problem, bo teksty często funkcjonują pod roboczymi nazwami przez całe lata, ale na pewno jest to pierwsze, z czym styka się czytelnik.